Νίκη Λευκάδας| Ο Μάριος Περδικάρης, θυμάται & γράφει τις όμορφες και δύσκολες στιγμές!

Το lefkadasportnews.gr ζήτησε από τον Μάριο Περδικάρη, υπεύθυνο γραφείου τύπου και τέως Αντιπρόεδρο της Νίκης Λευκάδας, να μας θυμίσει τις πιο όμορφες και τις πιο δύσκολες στιγμές του ταξιδιού της Νίκης Λευκάδας μέσα στο χρόνο. Ο Μάριος γράφει για τις νίκες και τις ήττες. Για στιγμές χαράς, λύπης, στενοχώριας και απογείωσης. Για τις στιγμές από τα τοπικά μέχρι τα γήπεδα της Ευρώπης. Για το ματς στη Ρωσία και το Eurocup. Για το παιχνίδι των 6 παρατάσεων. Για τα κομβικά παιχνίδια που σημάδεψαν ανόδους.  Αλλά και για τα φάιναλ φορ.
Αναλυτικά όσα μας έστειλε:

Στις 4 Μαρτίου 2018 η ομάδα μας επικρατεί στην έκτη παράταση (ρεκόρ-γκίνες) της Δάφνης Αγ. Δημητρίου. Ένα ματς-ορόσημο για το πρωτάθλημά μας, που έμεινε στην ιστορία και διήρκεσε 70 αγωνιστικά λεπτά. Η αναμέτρηση ξεκίνησε στις 13:00 και ολοκληρώθηκε στις 16:10. Σε αυτό το ματς αξίζουν συγχαρητήρια και στην εξαιρετική Δάφνη, η οποία έκανε υπερπροσπάθεια και δεν τα παράτησε ποτέ. Όμως η Νίκη Λευκάδας ευρισκόμενη στο -21 στο ημίχρονο έκανε μια μεγαλειώδη ανατροπή.

Διαβάστε το εδώ το ρεπορτάζ του Lefkadasportnews.gr για το συγκεκριμένο αγώνα

18 Οκτωβρίου 2015. Στην ουσία το πρώτο διεκδικήσιμο ματς στην Α1, καθώς στην πρεμιέρα αγωνιστήκαμε με τον Ολυμπιακό. Η Νίκη Λευκάδας πετυχαίνει 90 πόντους (χωρίς παράταση) μέσα στο Κλειστό της Εργάνης. Σαράντα Λευκαδίτες γεμίσουν ασφυκτικά την αριστερή πλευρά των κερκίδων και το Σωματείο παίρνει την πρώτη του νίκη στην κορυφαία κατηγορία.

Πριν δύο μήνες, στις 9 Φεβρουαρίου 2020 η Νίκη επικρατεί μέσα στο ”παλατάκι”, εκπλήσσοντας πολλούς και παίρνοντας εκδίκηση από την πικρή ήττα του πρώτου γύρου με το buzzer-beater της Λύμουρα. Το πιο ξεχωριστό αυτής της νίκης είναι πως την διαφορά την έκαναν οι Ελληνίδες αθλήτριες και όχι οι ξένες. Η Πολυμένη πετυχαίνει 17 πόντους απέναντι στην πρώην ομάδα της και η Παπαμιχαήλ φέρνει την απαιτούμενη ηρεμία στο δεύτερο ημίχρονο και βάζει το καθοριστικό τρίποντο στο τελευταίο λεπτό. Είναι ίσως η νίκη που πανηγύρισα περισσότερο από κάθε άλλη.

Μια κάκιστη εμφάνιση, χωρίς απουσίες, απέναντι σε έναν χειρότερο εκείνη τη σεζόν αντίπαλο. Ο Αθηναϊκός, με τις McKay και Σλούκα να κάνουν ό,τι θέλουν μέσα στο γήπεδο, μας αναγκάζει σε μια οδυνηρή ήττα στις 10 Δεκεμβρίου 2017.

Ο ορισμός της αρνητικής έκπληξης στις 9 Ιανουαρίου 2019. Ο ουραγός και χωρίς νίκη μέχρι τότε Γηραιός ξαφνιάζει την Ευρωπαία Νίκη Λευκάδας, με όλους να μένουν με το στόμα ανοιχτό μετά από αυτό το αποτέλεσμα. Κι όμως! Δύο αθλήτριές μας την προηγούμενη μέρα ήταν στο νοσοκομείο με γαστρεντερίτιδα, άλλες δύο έπαιξαν με ένεση και η Ruvanna Campbell λίγες ημέρες πριν το παιχνίδι αποφασίζει λόγω προσωπικού-οικογενειακού προβλήματος να μην γυρίσει στην Ελλάδα μετά την χριστουγεννιάτικη άδειά της, αφήνοντας την ομάδα με μια ξένη λιγότερη. Ταπεινή μου άποψη ότι οποιαδήποτε ομάδα, πλην Ολυμπιακού, αντιμετώπιζε αντίστοιχα προβλήματα, θα είχε ανάλογη τύχη σε ένα ματς με έναν πολύ διψασμένο αντίπαλο που συνέχισε την ανοδική του πορεία τους επόμενους μήνες και πήρε κι άλλες νίκες, παρά τον υποβιβασμό του. Το στενάχωρο από αυτό το παιχνίδι είναι ότι κάποιοι ”φωτεινοί παντογνώστες” διέδιδαν ότι το ματς χειραγωγήθηκε λόγω στοιχηματισμού.

Μετά ένα πολύ όμορφο τρίμηνο την πρώτη χρονιά Α1, με μεγάλες νίκες και εξαιρετικές εμφανίσεις, στις 31 Ιανουαρίου 2016 έρχεται ένα ηχηρό χαστούκι από τον Ιπποκράτη, ο οποίος πάλευε για την παραμονή. Δική του ήττα οδηγούσε σε σχεδόν σίγουρο υποβιβασμό. Οι αντίπαλες έπαιζαν με πάθος και δύναμη, ενώ η δική μας ομάδα νωχελικά και χωρίς συγκέντρωση. Η ήττα ήρθε δίκαια, φέρνοντας προβληματισμό στο γυναικείο τμήμα, με τις παίκτριες και το Δ.Σ. να στηρίζουν απόλυτα τον Νίκο Δουβίτσα, ο οποίος φανερά ενοχλημένος από την εμφάνιση της ομάδας σκεφτόταν ακόμη και το ενδεχόμενο της παραίτησης.

Όλη η διαδικασία της ευρωπαϊκής συμμετοχής του Συλλόγου τη σεζόν 2018-19 ήταν δεόντως κοπιαστική. Το να διοργανώνεις αγώνα στην έδρα σου με προδιαγραφές FIBA δεν είναι και τόσο εύκολο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μερικές μέρες πριν τον αγώνα με την Spartak Noginsk στην Λευκάδα, κυλιόμασταν τρεις περίπου ώρες μαζί με τον Κώστα Φραγκούλη, τον Ηλία Λάζαρη και τον Γρηγόρη Κουτσαύτη (Μπούμπη) να καλύψουμε με αυτοκόλλητα τις γραμμές του χάντμπολ και του βόλεϊ στο τερέν, καθώς στις διοργανώσεις FIBA δεν επιτρέπεται το γήπεδο να έχει γραμμές άλλων αθλημάτων. Ευτυχώς τότε δεν είχαμε κορωνοϊό, γιατί δε θα τελειώναμε ούτε σε δεκατρείς ώρες!

Κερδίζουμε με 66-59 στην Λευκάδα και πλέον στην Μόσχα μπορούμε να χάσουμε μέχρι και με έξι πόντους για να περάσουμε. Η προετοιμασία του ταξιδιού εξίσου δύσκολη, όμως το ταξίδι μας εκεί ήταν φανταστικό αφενός χάρη στην παρέα περίπου δεκαπέντε Λευκαδιτών που είχαν έρθει για να μας υποστηρίξουν, αφετέρου χάρη στον Έλληνα General Manager της Spartak Μόσχας Περιχώρων Στράτο Κωσταλά, ο οποίος μας διευκόλυνε πάρα πολύ. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου άνθρωπο να έχει μέσα του σε τέτοιο βαθμό το πνεύμα της φιλοξενίας.

Η αποστολή της ομάδας έμενε στην πόλη του Noginsk. Οι υπόλοιποι μέναμε σε ξενοδοχείο στα νότια προάστια της Μόσχας και το Noginsk απείχε περίπου 70 χλμ. Ο Στράτος είχε κανονίσει να μετακινηθούμε στο γήπεδο με ένα λεωφορείο. Ο αγώνας ξεκινούσε στις 17:00 της 12ης Οκτωβρίου 2018 και θα φεύγαμε από το ξενοδοχείο στις 14:00. Κι όμως αυτά τα περιβόητα 70 χλμ τα κάναμε σε τρεις ώρες και δέκα λεπτά! Απίστευτο μποτιλιάρισμα! Ήταν Παρασκευή μεσημέρι και οι Μοσκοβίτες έβγαιναν μαζικά για να μείνουν στα εξοχικά τους το Σαββατοκύριακο. Φτάνοντας έξω από το γήπεδο στις 17:10 τρέχαμε πιο γρήγορα και από τον Usain Bolt μαζί με την Σοφία Θεοχάρη για να μπούμε στο γήπεδο. Εκατοντάδες ακροατές του Prisma 91,6 περίμεναν την μετάδοσή μας, αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, δύο φορές η αντίπαλη ομάδα έφτασε στο +8. Ένας αγώνας πραγματικό θρίλερ με τις χαμένες βολές έξι δευτερόλεπτα πριν το τέλος της καλύτερης παίκτριας των αντιπάλων Kristina Alikina (σαν άλλος Siskauskas) να μένουν χαραγμένες στη μνήμη όλων. Η πιο γλυκιά ήττα με σκορ 66-62 και μυθική πρόκριση στους ομίλους του EuroCup. Για την ιστορία, τα 70χλμ της επιστροφής το ίδιο βράδυ τα κάναμε σε μία ώρα.

Θυμηθείτε το ρεπορτάζ εδώ!!!

Η ήττα στον ημιτελικό από τον Πανιώνιο και την άμυνα ζώνης του καλού φίλου coach Τσίκληρα πόνεσε. Όμως ήταν η πρώτη μας μεγάλη διοργάνωση. Ήταν στην ουσία το βάπτισμα του πυρός για την Νίκη. Πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση για πρώτη φορά και μια πανστρατιά Λευκαδιτών που ήρθαν μαζικά στην Γλυφάδα για να στηρίξουν το Σωματείο. Η ομάδα τους αντάμειψε στον μικρό τελικό με τον Πρωτέα. Ευρεία νίκη με 71-45 απέναντι σε έναν ισάξιο αντίπαλο με την Elan Brown να κάνει εκπληκτικό παιχνίδι. Ήταν μια ανέμελη διοργάνωση, που ίσως ψυχολογικά να μην την διαχειριστήκαμε όπως έπρεπε και αυτός είναι ο λόγος που χάσαμε από τον Πανιώνιο. Προσωπικά όμως την απόλαυσα πολύ, παρά την ήττα στον ημιτελικό.

Στα Χανιά πήγαμε με πιο κυνική και ”επαγγελματική” διάθεση. Ο Σύλλογος πλέον είχε αλλάξει επίπεδο και υπήρχε το ”πρέπει”. Έπρεπε να κερδίσουμε την Δάφνη στον ημιτελικό. Δε θέλαμε να νιώσουμε μια δεύτερη κρυάδα, ειδικά όταν αντικειμενικά θεωρούμασταν από πολλούς το φαβορί. Το ”πρέπει” οδήγησε σε μια πολύ νευρική και μέτρια εμφάνιση, αλλά η νίκη με σκορ 73-68 και η πολυπόθητη πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος ήρθε, με την φανταστική Jade Walker να πετυχαίνει 35 πόντους. Στον τελικό παλέψαμε μέχρι τέλους, αλλά ηττηθήκαμε από τον Ολυμπιακό. Κάποια παρατράγουδα που ζήσαμε στα Χανιά και κυρίως το άγχος για την πολυπόθητη πρόκριση δε με άφησε να απολαύσω αυτή την τεράστια επιτυχία της δεύτερης θέσης σε πανελλήνια διοργάνωση.

Συνομιλώντας με τον Νίκο Δουβίτσα, πάνω-κάτω θυμηθήκαμε τους ίδιους αγώνες. Προσέθεσε έναν ακόμα την τελευταία χρονιά της Νίκης Λευκάδας στην Α2. Την αναμέτρηση με τους Τιτάνες Δράμας στην πόλη της Μακεδονίας, η οποία σε πολύ μεγάλο βαθμό θα έκρινε και την άνοδο στην Α1, μιας και η δραμινή ομάδα ήταν η βασική ανταγωνίστρια για την πρωτάθλημα. Παρά την μεγάλη ταλαιπωρία, καθώς στο Κλειστό της Δράμας έσταζε η οροφή και ο αγώνας μεταφέρθηκε σε γειτονικό γήπεδο και αντί στις 14:00 ξεκίνησε στις 20:00 στις 7 Δεκεμβρίου 2014, η Νίκη Λευκάδας πήρε ένα τεράστιο διπλό με σκορ 57-61 και στην ουσία την ”μισή” άνοδο. Χαιριστανίδου, Μοσχοπούλου, Κανταρά, Ψυχογιού και Κρητικού οι κινητήριοι μοχλοί εκείνης της ανίκητης Νίκης.

Ο πρώην Γ.Γ. της Νίκης Λευκάδας Ηλίας Λάζαρης θυμήθηκε χαρακτηριστικά την εκτός έδρας νίκη με τον Άρη Χολαργού την δεύτερη σεζόν της ομάδας στην Α2. Συγκεκριμένα στις 13 Φεβρουαρίου 2011 η ομάδα με πρώτο προπονητή τον Θωμά Ζαβιτσάνο κερδίζει μέσα στον Χολαργό με 56-57, κάνοντας μια μεγάλη ανατροπή, καθώς στο ημίχρονο ήταν πίσω στο σκορ με 16 πόντους. Κρητικού, Κουφογιάννη, Τσαντάκη, Φλέγκα και Τζανή οι βασικοί πυλώνες της ομάδας εκείνης της χρονιάς και φυσικά η αξεπέραστη Δήμητρα Τελίδου στην πρώτη της θητεία στην Νίκη.

Ασφαλώς όλα ξεκινούν από το τρίποντο της Ρέας Ντόκου στην εκπνοή του μπαράζ του Μετς με τον Ιπποκράτη Κω (σκορ 48-50) στις 14 Απριλίου 2009, που οδήγησε στην πρόκριση στην Α2. Ήταν ο πρώτος οιωνός για την μετέπειτα ανοδική πορεία του Συλλόγου.