Κόγκας: “Να εστιάσουν στην ψυχοπνευματική τους ολοκλήρωση”

Η Δόξα Λευκάδας παραμένει ζωντανή στο κυνήγι της ανόδου στην Α1 και η είσοδος στα πλέι οφ θα συνιστά σίγουρα επιτυχία. Παράλληλα, μετά από αρκετά χρόνια δίνει μεγάλη έμφαση στις υποδομές της με… ηθικό αυτουργό τον Δημήτρη Κόγκα.

Ο παλαίμαχος Λευκαδίτης γκαρντ κατάφερε να… σκοτώσει τον παίκτη μέσα του και πλέον σε συνεργασία με τη διοίκηση “χτίζει” το αύριο της Δόξας, όντας προπονητής στις υποδομές.

Το superbasket.gr έμαθε για την πολύ καλή δουλειά που κάνει, τον εντόπισε και τον “ανέκρινε” εφ’ όλης της ύλης. Οι επιτυχίες διαδέχονται πλέον η μία την άλλη, το επίπεδο ανεβαίνει και τα 120 παιδιά που βρίσκονται στις ακαδημίες της Δόξας αποτελεί εντυπωσιακό αριθμό για μια τόσο μικρή περιοχή όπως είναι το νησί του Ιονίου.  Ως εκ τούτου είχε πολλά να πει:

 

Πώς ήταν η μετάβαση απ τα παρκέ στον πάγκο;
Δεν ήταν δύσκολο. Όταν ξέρεις να διαβάζεις τον εαυτό σου μέσα στα χρόνια που αγωνίζεσαι, τότε καταλαβαίνεις πότε πλησιάζει σιγά σιγά η ώρα που το σώμα σου δε θα μπορεί να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις του αθλήματος, και ειδικά στο επίπεδο της (πανελλήνιας τοτε Β’) εθνικής και ειδικά της Α2. Τότε σιγά σιγά προετοιμάζεις το μυαλό σου για το επόμενο βήμα και για μένα το επόμενο βήμα είναι η προπονητική.

 

Το σκεφτόσουν από τοτε που έπαιζες να γίνεις προπονητής;
Ναι. Πάντα. Όλα αυτά τα χρόνια που αγωνιζόμουν, είτε στη Λευκάδα είτε στις ομάδες της Αθήνας όταν ήμουν φοιτητής στο Τ.Ε.Φ.Α.Α. Αθηνών, παράλληλα είχα μεγάλη ενασχόληση με τα τμήματα υποδομών. Δούλεψα στις υποδομές σπουδαίων ομάδων της Αθήνας (Παγκράτι, Μιλωνας, Πρωτέας Νέου Κόσμου), που για μένα ήταν πολύ σπουδαία εμπειρία. Από το 2001 που τελείωσα τις σπουδές μου και επέστρεψα στη Λευκάδα, δημιουργήσαμε την ακαδημία μπάσκετ της Δόξας Λευκάδας, που από τότε είναι η παράλληλη ενασχόλησή μου ενώ έπαιζα. Πάντα, λοιπόν, από όταν έπαιζα και σε αρκετά καλό επίπεδο, υπήρχε στην άκρη του μυαλού μου η ενασχόλησή μου με τις νεαρές ηλικίες.

 

Πώς δουλεύει και πού στοχεύει η Δοξα στις υποδομές;

Η Δόξα ξεκίνησε δειλά δειλά την προσπάθειά της με στόχο να προσελκύσει όσο το δυνατόν πιο πολλά παιδιά στο παιχνίδι του μπάσκετ και να τα κάνει να αγαπήσουν πρώτα απ’ όλα το παιχνίδι. Ο τρόπος δουλειάς των υποδομών είναι καθαρά παιδαγωγικός. Ειδικά στα πιο μικρά τμήματα ηλικιακά, η προπόνηση είναι σε μεγάλο μέρος της σε παιγνιώδη μορφή. Στόχος μας είναι τα παιδιά να μάθουν το παιχνίδι και τους κανονισμούς του μέσα από παιχνίδια διαγωνιστικού χαρακτήρα και μέσα από τη διαδικασία φιλικών αγώνων και αγώνων τουρνουά βέβαια.
Στόχος μέσα από αυτή τη διαδικασία είναι μακροχρόνια να “βγουν” παιδιά από την ακαδημία που θα μπορέσουν να στηρίξουν και να αγωνιστούν στην πρώτη ομάδα. Να αγωνίζεται η ομάδα στις εθνικές κατηγορίες με μεγάλο μέρος του κορμού της να αποτελείται από Λευκαδίτες παίχτες, όπως πριν μερικά χρόνια.
Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν, η προσπάθεια της ομάδας βελτιώθηκε πολύ, όπως και η οργάνωσή της. Πλέον η Δόξα συμμετέχει σε όλα τα ηλικιακά πρωταθλήματα της Ε.Σ.ΚΑ.ΒΔ.Ε. με πρωταρχικό στόχο τα παιδιά να αποκομίσουν εμπειρίες και αγωνιστικές παραστάσεις. Κάτι που σίγουρα βοηθάει και στη διαπαιδαγώγηση τους, μέσα από τα συνεχόμενα παιχνίδια.

 

Κάποτε οι Λευκαδίτες παίκτες καταξίωσαν την ομάδα στην κατηγορία με σένα μέσα… πιστεύεις θα βγουν νέα παιδιά απ την προσπάθειά σας;

Πιστεύω ότι πάντα έβγαιναν παιδιά, τόσο όταν η ομάδα αγωνιζόταν στις τοπικές κατηγορίες όσο και όταν ανέβηκε επίπεδο και αγωνίζεται στις εθνικές κατηγορίες. Από κει και μετά όμως είναι και θέμα πώς μπορεί η ομάδα να ενσωματώσει τα παιδιά της στην πρώτη ομάδα. Σίγουρα τα παιδιά πρέπει να περάσουν και μέσα από το πολύ δύσκολο μεταβατικό στάδιο των εξετάσεων και των σπουδών τους. Από κει και μετά όμως, η ομάδα πρέπει να δείξει ότι πιστεύει σ’ αυτά τα παιδιά και πρέπει να τα στηρίξει προκειμένου να επωφεληθούν από αυτό τόσο η ομάδα όσο και τα ίδια τα παιδιά. Τα τελευταία χρόνια, οι παμπαίδες, οι παίδες και οι έφηβοι της ομάδας έχουν καταφέρει να έχουν αρκετές διακρίσεις (με την κατάκτηση πρωταθλημάτων σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες της ένωσης) και δείχνουν ότι αξίζουν, αν μη τι άλλο, ότι αξίζουν την προσοχή των υπευθύνων.

 

Πόσο εύκολο ήταν να σκοτώσεις τον παίκτη μέσα σου;

Αυτό ήταν ένα μεγάλο θέμα για μένα. Πιστεύω ότι αυτό δεν είναι εύκολο. Δε θα είναι υπερβολή αν πω ότι ο παίχτης μέσα μου δεν έχει σβήσει ακόμα και ούτε και θα σβήσει ποτέ. Πάντα όταν βλέπεις μια μπάλα μέσα σε ένα γήπεδο θέλεις να κάνεις ένα σουτ, θέλεις να προκαλέσεις έναν αντίπαλο, θες να ξανανιώσεις την έξαψη και την ανατριχίλα που σου προκαλεί ο ήχος της αναπήδησης της μπάλας. Θες να νιώσεις την ανυπομονησία των αποδυτηρίων, το άγχος της προετοιμασίας για έναν αγώνα, να μοιραστείς τη χαρά της νίκης με τους συμπαίχτες σου, να διαχειριστείς τη δυσκολία της ήττας. φτάνει μια στιγμή, όμως, που όλα αυτά δε μπορείς να τα κάνεις στο πλαίσιο μιας ομάδας που αγωνίζεται σε υψηλό επίπεδο. Επίσης, εγώ δεν υπήρξα ποτέ επαγγελματίας με τη φουλ έννοια της λέξης, οπότε, και λόγω των συνθηκών που αγωνιζόμασταν και προπονούμασταν, δεν είχαμε το υπόβαθρο να προετοιμάσουμε το σώμα μας ώστε να αντέχουμε να παίζουμε για αρκετά χρόνια ακόμα. Στο σημείο αυτό λοιπόν, δεν έχει έννοια να προσπαθείς για κάτι που είναι έξω από τις δυνατότητές σου. Κι όπως είπε κι ο μέγιστος Kobe, η καρδιά σου μπορεί να αντέξει το συνεχόμενο χτύπημα, το μυαλό μπορεί να το διαχειριστεί την πίεση, αλλά το σώμα ξέρει ότι ήρθε η ώρα για το πει το μεγάλο αντίο (γέλια).

 

Η οικονομική κρίση θα πρέπει να φέρει γενικότερα στροφή στις υποδομές και τα νέα παιδιά;

Η στροφή στις υποδομές για μένα ήταν πάντα αυτό που έπρεπε να γίνει και να αποτελεί η πρώτη προτεραιότητα, για όλες τις ομάδες. Δυστυχώς όμως, οι ομάδες το κατάλαβαν και το κάνουν μόνο αναγκαστικά, αφού λόγω κρίσης έφτασαν σε τέτοιο σημείο που δεν έχουν οικονομικές δυνατότητες όπως πριν. Έπρεπε, όμως, να γίνεται κατ’ επιλογήν κι όχι επειδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος επιβίωσης των σωματείων. Πολλές ομάδες αντιμετώπιζαν τα τμήματα υποδομής μόνο σαν τρόπο εξοικονόμησης πόρων, προκειμένου να καλύψουν ανάγκες που ούτε καν είχαν να κάνουν με τα ίδια τα τμήματα υποδομής αλλά με τις ανδρικές τους ομάδες. Αυτό πρέπει να αλλάξει σαν τρόπος σκέψης. Τα παιδιά είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσει ένα σωματείο, από όποια άποψη κι αν το δει κανείς. Μόνο έτσι ένα σωματείο μπορεί να νιώθει ότι έχει μέλλον. Αλλά, επαναλαμβάνω, να το κάνει κατ’ επιλογήν κι όχι μόνο από ανάγκη. Καλό είναι μια ομάδα να ανεβαίνει επίπεδο, αλλά ακόμα πιο καλό είναι αυτό να γίνεται με τις δικές της δυνατότητες και στηριζόμενη στις δικές της βάσεις. Έτσι θα είναι και πιο στέρεο το οικοδόμημα που φτιάχνει.

Πιστεύεις ότι είναι καλό οι γονείς να επεμβαίνουν στην εξέλιξη των παιδιών; Κάνει καλό στα παιδιά αυτό;
Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα θέματα της λειτουργίας των ακαδημιών και κατά της άποψή μου ένα θέμα που θέλει πολύ λεπτούς χειρισμούς. Ο κάθε γονιός μπορεί να νομίζει ότι το μέλλον του παιδιού του προδιαγράφεται λαμπρό. Να νομίζει με λίγα λόγια ότι ο γιός του είναι ο νέος Διαμαντίδης, ο νέος Φώτσης, Σπανούλης ή όποιος από τους μεγάλους παίχτες θέλει. Πολλές φορές όμως αυτές οι εντυπώσεις απέχουν πάρα πολύ από την πραγματικότητα. Οι γονείς πρέπει να καταλάβουν ότι ο πρωταρχικός σκοπός των τμημάτων υποδομής είναι τα παιδιά να χαίρονται που είναι μέλη μιας ομάδας, να το απολαμβάνουν, να κοινωνικοποιούνται και να αποκτήσουν αθλητική συνείδηση εφ’ όρου ζωής. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν μεγαλώσουν τα παιδιά και συμμετέχουν σε αγωνιστικά τμήματα (παμπαίδων, παίδων κλπ). Ο κάθε γονιός μπορεί να θεωρεί ότι ο γιος του αδικείται και πρέπει να παίζει πιο πολύ, ότι πρέπει να παίζει σε άλλη θέση απ’ αυτή που τον βάζει ο προπονητής, ότι σε άλλη ομάδα θα τον προσέξουν περισσότερο και άλλα τέτοια. Σαν συνέπεια αυτού, οι γονείς παρεμβαίνουν στη διαδικασία, είτε δίνοντας “συμβουλές” στο παιδί (ακόμα και αγωνιστικού τύπου), είτε κάνοντας ο ίδιος τον προπονητή, είτε μιλώντας απαξιωτικά για τον προπονητή της ομάδας νομίζοντας έτσι ότι λειτουργεί υπέρ του παιδιού (του). Το αποτέλεσμα συνήθως είναι το άκρως αντίθετο από το επιθυμητό. Η ψυχολογική πίεση που ασκείται στο παιδί έχει αποτελέσματα που πολλές φορές οδηγούν το παιδί-αθλητή ακόμα και στο να παρατήσει την ενασχόλησή του με το άθλημα που αγαπάει.
Γνώμη μου είναι, λοιπόν, ότι οι γονείς σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να παρεμβαίνουν στη διαδικασία που έχει να κάνει με την προπόνηση. Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου πρώτα παιδαγωγό και μετά προπονητή. Η συνεργασία με τον προπονητή σε προσωπικό επίπεδο καθώς και η ενθάρρυνση των προσπαθειών και μόνο είναι από μόνη της μια πολύ καλή τακτική, που μπορεί να έχει πολύ θετικά αποτελέσματα. Οι προπονητές των παιδιών, οι απόφοιτοι Τ.Ε.Φ.Α.Α., έχουν και παιδαγωγικές ικανότητες, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να επέμβουν στην ψυχοπνευματική κατάσταση του παιδιού κατά την εξελικτική διαδικασία. Να πλησιάσουν το παιδί έτσι ώστε να του δώσουν κίνητρο και στόχο ώστε να γίνει όσο καλύτερο μπορεί. Οπότε οι γονείς καλό θα είναι να αποστασιοποιηθούν όσο μπορούν από όλη αυτή τη διαδικασία και να εμπιστευτούν περισσότερο τους (ικανούς) προπονητές.

Επίσης καλό θα είναι οι γονεις να μην εμπιστεύονται τον κάθε επιτήδειο που τους πλησιάζει με στόχο οικονομικά αντάλλαγμα και πλασάρει τον εαυτό του σαν προπονητή ατομικών προπονήσεων. Δυστυχώς κυκλοφορούν πολλοί τέτοιοι και δυστυχώς υπάρχουν πολλοί γονείς που λόγω άγνοιας πιστεύουν οποιονδήποτε. Καλό λοιπόν είναι να ρωτάνε και να ενημερώνονται πρώτου μπουν σε διαδικασία να πιστεύουν τον οποιονδήποτε.

 

Είσαι ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα της μέχρι τώρα δουλειάς σου, από τις συνθήκες προπόνησης και τη στήριξη των γύρω σου;
Ευχαριστημένος δε μπορώ να είμαι ποτέ, όποια κι αν είναι τα αποτελέσματα (είτε σε θέμα προόδου είτε σε θέμα αγωνιστικών αποτελεσμάτων). Ένας προπονητής που σέβεται τον εαυτό του και θέλει να βελτιώνεται συνεχώς, δε σταματάει να ενημερώνεται, να διαβάζει, να βελτιώνεται ο ίδιος, να παρακολουθεί τις εξελίξεις (σεμινάρια, άρθρα κ.ά.). Ειδικά όταν έχει να κάνει με παιδιά, εκτός της προπόνησης στο καθαρά μπασκετικό κομμάτι, ο προπονητής οφείλει να επιδιώκει α) τόσο την ψυχολογική στήριξη και βελτίωση των παιδιών όσο και β) την σωματική ανάπτυξή τους, έτσι ώστε να έχει πλήρη εικόνα της εξέλιξής και της προόδου τους. Τα παιδιά δεν είναι επαγγελματίες αθλητές. Είναι μαθητές-αθλητές και μάλιστα με αυτή τη σειρά και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Εγώ λοιπόν θα είμαι ευχαριστημένος όταν η αγωνιστική εξέλιξη των παιδιών συνοδεύεται από ολοκληρωμένη ανάπτυξη χαρακτήρα αλλά και ανάλογη μαθητική πρόοδο.

 

Συνήθως τα παιδιά βλέπουν τον προπονητή σαν πρότυπο και θέλουν να του μοιάσουν. Τι έχεις να πεις σ’ αυτά τα παιδιά και τι θα τα συμβούλευες προκειμένου να γίνουν ό,τι καλύτερο μπορούν;

Θα τα συμβούλευα όχι να γίνουν σαν εμένα αλλά να γίνουν καλύτεροι από μένα. Να δουλέψουν σκληρά γιατί μόνο μέσα από τη συνεχόμενη δουλειά θα καταφέρουν να βελτιωθούν, να φτάσουν σε ένα αρκετά καλό επίπεδο και να αγωνιστούν σε ανταγωνιστικές κατηγορίες. Κάποιες από τις προϋποθέσεις και δυνατότητες που υπάρχουν τώρα (πχ εξοπλισμός προπόνησης, δυνατότητα παραπάνω ωρών προπόνησης στο γήπεδο, καλύτερη οργάνωση της προπόνησης) δεν υπήρχαν όταν εμείς ήμασταν στην τωρινή ηλικία των παιδιών. Τα συμβουλεύω, λοιπόν, να στοχεύουν στην καλύτερη δυνατή αγωνιστική εξέλιξή τους. Θα τα συμβούλευα, επίσης, να επιδιώκουν την ολόπλευρη ανάπτυξη και βελτίωσή τους, κάτι που κακά τα ψέματα δεν υπήρχε πριν μερικά χρόνια όταν και αγωνιζόμασταν εμείς στις ηλικιακές κατηγορίες. Να γίνουν δηλαδή εκτός από καλοί παίχτες και καλοί αθλητές. Οι προϋποθέσεις υπάρχουν και με το παραπάνω. Να εστιάσουν επίσης και στην ψυχοπνευματική τους ολοκλήρωση, μέσα από τη σωστή παρακολούθηση και ολοκλήρωση των σπουδών τους.

πηγή: superbasket.gr

Share This Post

Δείτε περισσότερα...

ΑΡΘΡΑ

Ζητάει προσωπικό το Monato στο Κάθισμα(pics)

Άτομα για να στελεχωθεί το προσωπικό της καλοκαιρινής σεζόν, σε ένα ευχάριστο και ιδανικό περιβάλλον, ζητάει η επιχείρηση του ΜΟΝΑΤΟ στο ΚΑΘΙΣΜΑ. Οι ειδικότητες που