Του Μάριου Περδικάρη
Η Λευκάδα για κάποιους μπορεί να απέτυχε, ΟΜΩΣ αυτό που ζήσαμε και έζησα μέσα στο γήπεδο δεν το αλλάζω με τίποτα…
Ο Ολυμπιακός πήρε δίκαια το Κύπελλο, έγιναν τέσσερις υψηλού επιπέδου αγώνες. Επειδή όμως στη ζωή, μας μένουν οι στιγμές, θέλω να αναφερθώ σε κάποιες που δε θα ξεχάσω ποτέ και με έκαναν να αισθανθώ υπερήφανος και δικαιωμένος που βρέθηκα στη Λευκάδα (καθότι διαμένω στην Αθήνα) το τριήμερο του Final Four…
O Hλίας Βασιλείου είναι πολύ γνωστός στη λευκαδίτικη κοινωνία. Ένας άνθρωπος γεμάτος καλοσύνη, μέλος του ΔΣ της Νίκης Λευκάδας, πολλά χρόνια μέσα στα γήπεδα. Πρόκειται όμως για ένα άτομο με ειδικές ανάγκες. Η επιθυμία του ήταν, φίλαθλος του Ολυμπιακού γαρ, να φωτογραφηθεί με το Κύπελλο αμέσως μετά τη νίκη του Ολυμπιακού στον μεγάλο τελικό.
Μου ζήτησε να μεσολαβήσω ώστε να μαζέψω τις παίκτριες για την αναμνηστική φωτογραφία. Περίμενα με αγωνία να κλείσω το μικρόφωνο της μετάδοσης μας από τον Prisma 91,6, έτσι ώστε να προλάβω τις ερυθρόλευκες αθλήτριες πριν πάνε στα αποδυτήρια. Έτσι και έκανα, πέταξα το μικρόφωνο άρον άρον και άρπαξα την Χαλιβέρα και την Κοσμά. Τις οδήγησα στον Ηλία. Αμέσως μετά όλοι οι φωτογράφοι επικεντρώθηκαν σε εκείνο το σημείο και εγώ με τη σειρά μου να στέκομαι στη σειρά με τη φωτογραφική μηχανή του Ηλία. Οι φίλοι του Ολυμπιακού (που είχαν μείνει στο γήπεδο) χειροκρότησαν ίσως πιο θερμά ακόμη και από τη στιγμή της απονομής και η μητέρα μου, που ίσως να μη γνωρίζει και πόσο διαρκεί μια επίθεση στο μπάσκετ, λίγα μέτρα πιο μακριά να έχει πλαντάξει στο κλάμα, βουρκωμένη από τα μοναδικά αυτά δευτερόλεπτα.
Μια μέρα πριν τον τελικό μια νεαρή μαθήτρια από την Λευκάδα, η Μαίρη, και αυτή φίλαθλος του Ολυμπιακού, την οποία είχα γνωρίσει πριν μερικούς μήνες λόγω της ιδιότητάς μου ως υπεύθυνου τύπου της Νίκης Λευκάδας, μου ζήτησε μια χάρη. Να μάθω τι ώρα έχει προπόνηση η αγαπημένη της ομάδα το Σάββατο, γιατί ήθελε να πάει στο γήπεδο να φωτογραφηθεί με τις παίκτριες. Έτσι και εγώ δεν της χάλασα χατίρι. Έστειλα μήνυμα στην Κοσμά και τη ρώτησα. Η Αφροδίτη, αφού πήρε την έγκριση της manager της ομάδας, μου απάντησε και έτσι η Μαίρη πήγε στο γήπεδο το Σάββατο το μεσημέρι για να δει από κοντά τις παίκτριες του Ολυμπιακού.
Τη Δευτέρα η καλή συνάδελφος από το agapotobasket.gr Σεβαστή Βρακατσέλη ανέβασε στην ιστοσελίδα μια συνέντευξη της Όλγας Χατζηνικολάου: Ανάμεσα στα πανηγυρικά στιγμιότυπα δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι απαραίτητες φωτογραφίες με θαυμαστές και φιλάθλους της ομάδας. «Είσαι το είδωλο μου» είπε ένα νεαρό κορίτσι στην Όλγα Χατζηνικολάου και δεν θα μπορούσαμε να μην τη ρωτήσουμε πως την κάνει να αισθάνεται μια τέτοια κουβέντα. «Για μας που έχουμε κάνει μια διαδρομή γενικότερα στα γήπεδα είναι πολύ σημαντικό να δίνουμε ερεθίσματα στα νέα παιδιά, θέλουμε να είμαστε καλά και υγιή πρότυπα. Είμαι πολύ χαρούμενη. Και εγώ στην ηλικία της είχα τα δικά μου πρότυπα».
Αυτό το κορίτσι ήταν η Μαίρη, η οποία μου έστειλε στο fb το απόσπασμα αυτής της συνέντευξης εμφανώς συγκινημένη. Σίγουρα η Όλγα έχει ακούσει από πολλά κορίτσια ότι είναι το πρότυπο τους, όμως και πάλι η στιγμή αυτή και για τις δύο ήταν μαγική. Όπως μαγική ήταν και η στιγμή για τον Ηλία με το Κύπελλο στα χέρια. Όπως και για μένα που έστω και εμμέσως ήμουν η αιτία για να πραγματοποιηθούν όλα τα παραπάνω.
Είμαι λοιπόν χαρούμενος για το νησί μου, είμαι περήφανος για τους ανθρώπους του και βουρκώνω και εγώ όταν θυμάμαι αυτές τις στιγμές. Είμαι ευλογημένος που υπηρετώ τον αθλητισμό και κυρίως τα ερασιτεχνικά σπορ ως δημοσιογράφος και έχω την τύχη να είμαι διπλά σε τέτοιες σπουδαίες προσωπικότητες. Για αυτό υπάρχει ο αθλητισμός, όχι για να γράφουμε γκράφιτι στους τοίχους και να στήνουμε ενέδρες θανάτου… Για αυτό λοιπόν, Λευκάδα, σε ευχαριστώ πολύ για τις μοναδικές αυτές στιγμές!
