Παπαμιχαήλ στο Basketblog: «Υπάρχει βρωμιά στο χώρο, δεν υπάρχει διάθεση για το κάτι παραπάνω»

Το μπάσκετ σαφώς είναι ένα άθλημα που έχει προσφέρει αμέτρητες χαρές στην Ελλάδα και για πολλούς θεωρείται το «εθνικό μας σπορ». Όλοι μας έχουμε αναμνήσεις από τεράστιες ευρωπαϊκές και όχι μόνο επιτυχίες. Τι γίνεται όμως αυτή τη στιγμή στον χώρο του γυναικείου ελληνικού μπάσκετ; 

Μια σπουδαία αθλήτρια του γυναικείου μπάσκετ στη χώρα μας, η Πελαγία Παπαμιχαήλ, η οποία αποφάσισε φέτος να μην αγωνιστεί καθόλου και να σταματήσει την λαμπρή της καριέρα μίλησε στο Basketblog.gr για όλα τα θέματα που βασανίζουν τον χώρο, θέτοντας διάφορους προβληματισμούς, ενώ μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στην καριέρα της, αλλά και στις νέες γενιές, που έρχονται για να συνεχίσουν και γιατί όχι να βελτιώσουν το έργο των υπόλοιπων «χρυσών κοριτσιών». 

Έχοντας αγωνιστεί για τουλάχιστον 16 χρόνια στο κορυφαίο επίπεδο και έχοντας αλλάξει αρκετές ομάδες είτε στο εγχώριο πρωτάθλημα, είτε στο εξωτερικό και φυσικά έχοντας κατακτήσει σπουδαίες διακρίσεις με το «εθνόσημο», η Παπαμιχαήλ «έθιξε» πράγματα που άλλοι φοβούνται να «θίξουν» και μίλησε για πράγματα που σίγουρα ταλανίζουν όλες τις αθλήτριες και όχι μόνο στην τωρινή εποχή. 

Δείτε αναλυτικά τη συνέντευξη της Πελαγίας Παπαμιχαήλ στο Basketlog.gr:

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΛΑΜΠΡΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ

-Αρχικά, τι σε οδήγησε στην απόφαση να σταματήσεις το μπάσκετ;

«Καταρχάς δεν έχω σταματήσει να το αγαπάω, ούτε να το απολαμβάνω και η αλήθεια είναι ότι και σωματικά άντεχα να συνεχίσω. Δεν ένιωθα ότι δεν μπορώ να παίξω στην Α1, ούτε ότι το κορμί μου κουράστηκε, ούτε ότι κουράστηκα με τις προπονήσεις κλπ. Αλλά συνετέλεσαν διάφοροι παράγοντες σε αυτό, στο να σταματήσω δηλαδή. Έχει αλλάξει ο χώρος και ο τρόπος που κάποια πράγματα συμβαίνουν. Η αλήθεια είναι ότι το στοίχημα έχει μπει πολύ στον χώρο, υπάρχει μια αλλοίωση στο ποιοι και πώς ασχολούνται. Φυσικά αυτό δεν αφορά όλους. Υπάρχουν σωματεία που είναι υπόδειγμα στο χώρο και που όλα αυτά που συμβαίνουν δεν τα αφορά εκείνα. Δεν χρειάζεται να διαχωρίσω. Αυτοί που ξέρουν, ξέρουν και αυτοί που είναι από τη μια πλευρά, όπως και αυτή που βρίσκονται στην άλλη».

«Δεν μου αρέσει αυτή η «βρωμιά» που έχει μπει στο χώρο, επειδή τον έχω ζήσει και στα καλύτερά του, τόσο εντός Ελλάδας, όσο και έξω σε συνθήκες που ήταν ιδανικές για εμένα. Όμως εμένα άρχισε να με πειράζει αυτό το πράγμα και σαν «ρομαντική» που είμαι, ήθελα να το κρατήσω έτσι όπως ήταν και φυσικά επειδή είχα την επιλογή του να παίξω ή όχι, προτίμησα να το κρατήσω εκεί που ήταν. Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα και στο οικονομικό κομμάτι και στο πώς ασχολείται ο κόσμος, φαίνεται πως υπάρχει μια παρακμή στο χώρο, κυρίως στο πρωτάθλημα της Α1, δεν μιλάω για την Εθνική. Αλλά στο πρωτάθλημα της Α1 που αποτελεί «καθρέφτη» δυστυχώς υπάρχει μια παρακμή και έτσι αποφάσισα να σταματήσω. Για αυτό το λόγο όμως δεν έχω κιόλας «φρικάρει» που έχω σταματήσει. Σίγουρα νοσταλγώ τις ωραίες στιγμές που έχω ζήσει, αλλά νιώθω καλά με την απόφασή μου».

-Έπαιξε ρόλο η πανδημία του κορονοϊού;

«Όχι, η πανδημία δεν έπαιξε ρόλο στο να σταματήσω. Το μόνο που με στεναχώρησε είναι ότι η τελευταία μου χρονιά δεν τελείωσε στο γήπεδο. Δηλαδή είχα αποφασίσει να σταματήσω και ότι θα ήταν η τελευταία μου χρονιά από πριν στη Λευκάδα έτσι όπως ήταν τα πράγματα και θα σταματούσα μετά. Είχα κάνει τη σκέψη για να κάνω το επόμενο βήμα, ήμουν αποφασισμένη, ο κορονοϊός όμως το μόνο που μου στέρησε ήταν το να γνωρίζω πότε θα παίξω το τελευταίο μου παιχνίδι, γιατί εγώ έπαιξα το τελευταίο μου παιχνίδι και δεν το ήξερα. Σκέφτηκα βέβαια για ακόμη μια χρονιά, ωστόσο τα «ζύγισα» καλύτερα και αποφάσισα να φύγω ήρεμη και «γεμάτη» από τον χώρο έτσι όπως τον έχω εγώ στο μυαλό μου».

-Η ενασχόλησή σου με το μπάσκετ σταματάει εδώ; Υπάρχει πιθανότητα να συνεχίσεις από άλλο πόστο;

«Δεν νομίζω. Δεν θέλω να λέω και μεγάλες κουβέντες. Αυτή τη στιγμή μου φαίνεται απίθανο. Μόνο σε καμια ομάδα βετεράνων. Τώρα όσον αφορά την προπονητική, όχι δεν νομίζω».

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ

-Ας το πάρουμε από την αρχή όμως, από μικρή ηλικία πρωταγωνίστησες στις ομάδες που βρέθηκες και μάλιστα είχες σημαντικές διακρίσεις είτε σε συλλογικο, είτε και σε εθνικό επίπεδο. Ποιο ήταν το «κλειδί» της επιτυχίας και ποια ανάμνηση έχει μείνει χαραγμένη για εσένα;

«Μόνο η δουλειά. Δεν ήμουν και το μεγαλύτερο ταλέντο που έχει βγει για να είμαστε ειλικρινείς. Φυσικά και είχα κάποιο ταλέντο και κάποια προσόντα. Μέχρι ένα σημείο θα μπορούσα να σταθώ μόνο με αυτό, αλλά όλο το υπόλοιπο είναι δουλειά. Θεωρώ δηλαδή πως υπάρχουν και υπήρχαν κοπέλες που μπορεί να είχαν και περισσότερο ταλέντο από εμένα, αλλά είχα βάλει στόχο και να παίξω στην Α1 και να παίξω στην Εθνική ομάδα και στο εξωτερικό, οπότε πείσμωσα με αυτό. Μάλιστα σαν προσόντα μπορεί να ξεχώριζα στην Ελλάδα, αλλά το να παίξεις έξω με το κορμί και το ύψος μου δεν ήταν τόσο εύκολο. Υπάρχουν κορμιά εκεί πιο ψηλά, πιο δεμένα, οπότε έπρεπε να καλύψω το μειονέκτημα της σωματοδομής με άλλα πράγματα. Χρειαζόταν περισσότερη δουλειά, αφοσοίωση, μελέτη στα παιχνίδια, έπρεπε να γίνω πιο έξυπνη, να μάθω το παιχνίδι, να μπορώ με την εμπειρία μου να κερδίσω το μειονέκτημα που είχα με τη σωματοδομή μου. Από εκεί και πέρα μόνο η σκληρή δουλειά πιστεύω ότι είναι αυτό που σε κάνει να ξεχωρίζεις. Φυσικά αν τα έχεις και τα δυο σε μεγάλο βαθμό, σε κάνουν να ξεχωρίζεις σε κορυφαίο επίπεδο, αλλά υπάρχουν παιδιά πάρα πολύ ταλαντούχα, αλλά δεν δουλεύουν. Αυτά δεν πρόκειται να φτάσουν τους στόχους τους σε καμία περίπτωση, γιατί είναι μεγάλη η δεξαμενή που υπάρχει και αν θες να παίξεις έξω που υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός και το να καταφέρεις να ξεχωρίσεις και να σε επιλέξει κάποιος, πρέπει να του αποδείξεις πράγματα, δεν αρκεί το ταλέντο. Οπότε πιστεύω ότι η σκληρή δουλειά πάει παράλληλα με την επιτυχία και όλα τα κορίτσια που έχουν καταφέρει πράγματα, καμία τους αρκέστηκε στο ταλέντο της. Όσον αφορά την κορυφαία ανάμνηση, αυτή είναι το 2009 με την Εθνική ομάδα στην Τσεχία, που φέραμε την 5η θέση και μπήκαμε στην 8αδα, πρώτη φορά συμμετοχή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και ήταν η στιγμή που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. ‘Ηταν μεγάλη επιτυχία της Εθνικής ομάδας και με μια ομάδα που ήμασταν τα «στρουφμάκια» της διοργάνωσης, γιατί τα ύψη που παίζαμε είχαν μεγάλη απόκλιση, αλλά φυσικά είχαμε πολύ καλές παίκτριες».

ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ «ΞΕΝΙΤΙΑ»

-Στα 23 σου χρόνια, έκανες το μεγάλο βήμα για το εξωτερικό. Πόσο δύσκολη ήταν η απόφαση αυτή και ποια εμπόδια συνάντησες εκεί;

«Δεν ήταν καθόλου δύσκολη σαν απόφαση, γιατί το ήθελα από μικρή. Η αλήθεια είναι πως ξεκινώντας να παίζεις, δεν έχεις εύκολα στόχους. Εκείνη την περίοδο μάλιστα δεν είχαν βγει και πολλά παιδιά έξω, τώρα είναι λίγο πιο «ανοιχτός» ο δρόμος και τώρα πολλά παιδιά μπορούν να πουν ότι θέλω να γίνω σαν την Μάλτση, σαν την Σπανού, σαν την Καλτσίδου που είχαν φύγει στο εξωτερικό. Εγώ έλεγα μόνο ότι θέλω να παίξω και ο άνθρωπος που έπαιξε καθοριστικό ρόλο ήταν ο Μπακογιώργος, τον οποίο είχα προπονητή στις μικρές εθνικές ομάδες και μας έκανε με την καλή έννοια «πλύση εγκεφάλου» για να δουλέψουμε και να φύγουμε στο εξωτερικό. Μας έλεγε ότι η Ελλάδα δεν είναι μέτρο σύγκρισης, έπρεπε να ξεχωρίσουμε με την Εθνική ομάδα, να δούμε έξω πώς είναι το μπάσκετ με διαφορετικό τρόπο και όταν ήμουν στα 17, όταν μάλιστα είχαμε και διάκριση με την Εθνική Νέων Γυναικών, τότε αποφάσισα πως ήθελα αυτό το πράγμα να κάνω. Μάλιστα δεν μου το είπε ένας άνθρωπος που ήμουν φίλη του, μέχρι σήμερα δεν έχουμε επαφές, αλλά ήταν ένας άνθρωπος που αυτό το έκανε σε όλα τα παιδιά και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μας μάθει ότι το μπάσκετ είναι δουλειά, το να φύγεις στο εξωτερικό, να διακριθείς. Εγώ «τσίμπησα» και από τότε το είχα θέσει σαν στόχο και ήθελα να κάνω αυτό που αγαπούσα σε υψηλό επίπεδο, με μεγαλύτερο ανταγωνισμό, οπότε σαν απόφαση μου άρεσε, μου ταίριαζε και δεν είχα κανένα πρόβλημα».

-Στη συνέχεια πρόσθεσε:

«Φυσικά και υπήρχαν πάρα πολλές δυσκολίες σε αυτό. Τότε δεν είχαμε και Netflix να περνούσε η ώρα. Είσαι σε μια ξένη χώρα μόνος σου και όταν το μόνο που σε κρατάει και σε έχει φέρει εκεί είναι το μπάσκετ, και όταν δεν πάει καλά ένας αγώνας και δεν παίξεις καλά, επηρεάζεσαι και δεν πάει καλά όλη σου η εβδομάδα, γιατί δεν έχεις άλλον λόγο να βρίσκεσαι εκεί. Εδώ στην Ελλάδα, θα κάνεις μια βόλτα, θα δεις τους φίλους σου, έχεις την οικογένειά σου, μπορείς να ξεχαστείς και να χαλαρώσεις πιο εύκολα, εκεί όμως είναι άλλη η πίεση κατά τη γνώμη μου. Σίγουρα πέρασα καλά και έξω, έκανα γνωριμίες, μου άρεσε η ζωή έξω, έκανα φίλους πολλούς και καλούς, οι οποίοι ερχόντουσαν αργότερα στην Ελλάδα για διακοπές, για να εκμεταλλευτούν τα νησιά. Είναι μια συνθήκη δύσκολη, υπάρχει πίεση, ενώ εδώ είναι πιο χαλαρά τα πράγματα. Αν δεν πας καλά έξω για μια-δυο εβδομάδες, θα βρουν άλλη, οπότε είσαι στα «κόκκινα» συνέχεια, κάτι το οποίο όμως απολάμβανα και εγώ. Είναι άλλο το επίπεδο, άλλες οι εικόνες, κόσμος στα γήπεδα, διαφορετικά τελείως τα πράγματα».

-Τη σεζόν 2009/2010 άλλαξες 3 ομάδες στο εξωτερικό. Γιατί συνέβη αυτό; Μετάνιωσες για κάποια από τις αποφάσεις σου τότε;

«Ναι όντως, ξεκίνησα σε μια ομάδα στην Ισπανία, την Κάντι Λα Σέου, όπου δεν ταίριαξα πολύ. Εγώ ήθελα να φύγω, δεν ήμουν ευχαριστημένη και βρήκα μετά ένα συμβόλαιο κοντά στα Χριστούγεννα σε μια ομάδα Euroleague στην Κροατία, αλλά είχα κάνει συμφωνία μόνο για τα παιχνίδια στην Euroleague, γιατί το πρωτάθλημα στην Κροατία δεν ήταν καλό. Εκ των υστέρων ίσως να έπρεπε να είχα κάτσει περισσότερο και να το παλέψω. Αλλά ήμουν μικρή και στα «ντουζένια» μου και μοναδική μου επιθυμία ήταν το να παίξω. Δεν το μετάνιωσα που έφυγα. Ήθελα να φύγω. Έκανα μια επιλογή βιαστική, επειδή ήθελα να φύγω από την ομάδα που ήμουν και το πρωτάθλημα δεν ήταν καλό, παρά το γεγονός πω η ομάδα έπαιζε Euroleague. Έβαλα όρο εγώ αν αποκλειστεί η ομάδα από εκεί, να φύγω. Ίσως θα έπρεπε να κάνω περισσότερο υπομονή, για να βρω αργότερα μια πρόταση συνολικά καλή, σε ένα καλό πρωτάθλημα, γιατί είχα και καλή σεζόν και ερχόμουν από μια καλή χρονιά από το Πανευρωπαϊκό, οπότε κάτι θα βρισκόταν. Ο μάνατζερ μου είπε να μην φύγω, εγώ έκανα του «κεφαλιού μου». Τελειώσαμε με την Euroleague, τον Γενάρη περίπου και η αλήθεια είναι ότι σε εκείνη τη φάση θα γύρναγα πίσω, γιατί ήταν και μια δύσκολη περίοδος να βρεις ομάδα, συνήθως τα Χριστούγεννα είναι μια μεταγραφική περίοδος που οι ομάδες κάνουν αλλαγές και δεν πίστευα ότι θα έβρισκα κάτι, οπότε θα γύριζα στην Ελλάδα να κάνω προπονήσεις και να έβρισκα την επόμενη χρονιά κάτι. Βρέθηκε όμως πρόταση από τη Γαλλία και πήγα για να παίξω και να έχω παιχνίδια στα πόδια μου, οπότε εν τέλει εξελίχθηκε καλά, γιατί δεν έμεινα έξω, συνέχιζα να παίζω και έμαθα από τα λάθη μου. Έμεινα ευχαριστημένη σιγουρα από τις ομάδες που βρήκα. Ήμουν όμως έτσι κι αλλιώς αποφασισμένη να παίξω».

ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ 

-Βλέπουμε πως με την πάροδο του χρόνου, το γυναικείο μπάσκετ στη χώρα μας δεν έχει την κατάλληλη προσοχή. Πιστεύεις πως εν έτει 2021 εξακολουθούν να υπάρχουν φυλετικές διακρίσεις;

«Σε όλες τις χώρες, για παράδειγμα στη Γαλλία, στην Ισπανία ή στην Ιταλία που έχω παίξει και έχω εικόνα παρά το γεγονός πως το επίπεδο είναι αρκετά ανεβασμένο και το γυναικείο μπάσκετ είναι πολύ πιο αναβαθμισμένο, τα ποσά όμως του αντρικού μπάσκετ δεν τα φτάνουν στο μέσο όρο των αμοιβών. Μια παίκτρια για παράδειγμα της Εθνικής Γαλλίας, με έναν παίκτη της Εθνικής Γαλλίας δεν πληρώνονται το ίδιο και ας είναι το ίδιο επίπεδο. Φυσικά όμως δεν υπάρχει και η «χαώδης» διαφορά που υπάρχει σε εμάς. Είναι πιο εντυπωσιακό το ανδρικό μπάσκετ. Έχει καρφώματα, είναι πιο γρήγορο, δηλαδή σαν «προϊόν», για να το πάρουμε καθαρά τεχνοκρατικά, καταλαβαίνω γιατί έχει μεγαλύτερη προβολή. Δεν είναι όμως για να έχει την προβολή που έχει εδώ. Δηλαδή, παρά είναι τώρα υποβαθμισμένο αυτό το κομμάτι. Νομίζω είναι και από τις δυο πλευρές. Δεν θα κατηγορήσω δηλαδή μόνο την Ομοσπονδία, που δεν κάνει χίλια πράγματα για το γυναικείο μπάσκετ, για το πρωτάθλημα της Α1, διότι την Εθνική ομάδα την προσέχει η αλήθεια είναι, αλλά φταίνε και οι ομάδες από την πλευρά τους. Δηλαδή από τις 12 ομάδες να ξεχωρίζουν οι 3 ή οι 4 και κανονικά αυτές οι 4 ομάδες έπρεπε να «τραβήξουν» τις υπόλοιπες κι όμως γίνεται το αντίθετο, δηλαδή αυτοί που είναι πιο κάτω χαλάνε όλο το πρωτάθλημα της Α1 Γυναικών. Δεν υπάρχει η διάθεση νομίζω, γιατί αν τα σωματεία όλα είχαν διαφορετική στάση όλοι μαζί, θα μπορούσαν να κερδίσουν κάποια πράγματα παραπάνω και να κάνουν την Ομοσπονδία να ασχοληθεί παραπάνω, να βρουν δυο χορηγούς περισσότερους, αλλά και εγώ δεν μπορώ να ξέρω τι φταίει ακριβώς, το μόνο που βλέπω είναι ότι κάθε χρόνο είναι και χειρότερη η κατάσταση. Για αυτό και αποφάσισα να σταματήσω, δεν μπορούσα να το βλέπω άλλο έτσι το άθλημα, είναι δύσκολα τα πράγματα».

-Θεωρείς ότι η υποβάθμιση του γυναικείου μπάσκετ σε συνδυασμό με τα τελευταία γεγονότα, οδηγούν σε στοχευμένη αποδόμηση του γυναικείου φύλου;

«Δεν νομίζω, δεν μπορώ να το δω έτσι. Απλά οι άνθρωποι που ασχολούνται στο χώρο και φυσικά ξανά λέω δεν είναι όλοι, υπάρχουν άνθρωποι εξαιρετικοί, αυτοί που συνήθως αποκαλούμε «γραφικούς», είναι αυτοί που πραγματικά νοιάζονται και ασχολούνται, είτε και αυτοί που είναι πιο επαγγελματίες και τους αρέσει αυτό που κάνουν και επενδύουν τα χρήματά τους, όπως είναι ο  Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ,  η Λευκάδα, κάποια χρόνια πριν, χωρίς σημαίνει κάτι αυτό για τις υπόλοιπες ομάδες και χωρίς να θέλω να τις θίξω, είναι ομάδες που θέλουν να κάνουν διακρίσεις και τους ενδιαφέρει αυτό το πράγμα. Αλλά είναι μόνοι τους, δεν υπάρχει διάθεση για το κάτι παραπάνω. Δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με το τι είμαστε γυναίκες και μας υποτιμούν, απλά επειδή ο χώρος είναι υποβαθμισμένος και δεν έχει να δώσει πολλά, βρίσκουν χώρο και άνθρωποι που δεν τους ενδιαφέρει καθόλου το μπάσκετ σαν άθλημα, τους ενδιαφέρει να έχουν μια ομάδα μπροστά και να κάνουν τα δικά τους. Αλλά όχι δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα να «ρίξουν» τις γυναίκες στην κοινωνία. Δεν θεωρώ ότι υπάρχει τέτοια «συνωμοσία» από πίσω».

Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΗΝ «ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ»

-Συγκριτικά με το παρελθόν, που έχεις βιώσει άλλωστε, θεωρείς πως το αγωνιστικό επίπεδο σήμερα στις γυναίκες έχει ανέβει ή όχι;

«Ο «καθρέφτης» του γυναικείου μπάσκετ στην Ελλάδα είναι η Εθνική ομάδα. Η Εθνική λοιπόν αυτή τη στιγμή με όλες τις συνθήκες, που είναι τώρα οι χειρότερες για τα κορίτσια στο ελληνικό πρωτάθλημα, που δεν έπαιζαν τόσο καιρό, που έχουν αρκετά προβλήματα, κατάφερε να πάρει μια πρόκριση «παλικαρίσια», με το 70% της ομάδας να μην έχει παιχνίδια στα πόδια της καν, οπότε πιστεύω πως υπάρχει μια αισιοδοξία. Το υλικό πάντα υπήρχε, όπως και το ταλέντο και δεν είναι τυχαίο πως τα τελευταία 10-12 χρόνια, υπάρχει σταθερά πολύ καλή παρουσία της Εθνικής ομάδας και με τα προσόντα της σε σύγκριση με το εξωτερικό να είναι λιγότερα. Πάντα όμως υπήρχε ένας τρόπος που καταφέρνει και παίζει καλά, γιατί αυτό δεν είναι «πυροτέχνημα». Δεν έγινε μια φορά, τα τελευταία χρόνια η Εθνική ομάδα βρίσκεται σταθερά στο κορυφαίο επίπεδο. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν έχουμε υλικό, υπάρχουν φουρνιές, όπως και αυτές που έρχονται από πίσω, γιατί έχω μια επαφή με το χώρο ακόμη, έχουν όρεξη για δουλειά και τη «δίψα» για διάκριση. Ωστόσο βρίσκονται σε ένα πρωτάθλημα που είχε, γιατί τώρα έχει παραπάνω, μια ξένη και για πολλά χρόνια δεν θέλαμε άλλη, γιατί τα σωματεία δεν είχαν να πληρώσουν για παράδειγμα και αυτό κρατούσε το επίπεδο πολύ κάτω. Αν υπήρχαν περισσότερες ξένες στις ομάδες, το πρωτάθλημα θα ήταν πιο ανταγωνιστικό και όσον αφορά τις νεαρές παίκτριες, τους δίνει ένα κίνητρο για δουλειά και δημιουργεί έναν υγιή ανταγωνισμό και αυτόματα ανεβαίνει το επίπεδο».

«Τα τελευταία χρόνια αυτό έχει αλλάξει, αλλά δεν βλέπουμε ομάδες με καλές πορείες στην Ευρώπη. Ο Ολυμπιακός βέβαια συμμετείχε, αλλά δεν έχουμε κάποια διάκριση στην Ευρώπη, αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχουμε παίκτριες. Έχουμε παίκτριες που παίζουν έξω και σε ομάδες Euroleague και σε άλλα πρωταθλήματα και χώρες, άρα μπορούμε να το κάνουμε. Απλά δεν υπάρχει η διάθεση για να βοηθηθεί το πρωτάθλημα και αυτό είναι αφίδρομο, δηλαδή και από την Ομοσπονδίες και από τους παράγοντες. Οι μόνες που δεν φταίνε είναι οι παίκτριες, γιατί αυτές που αξίζουν και δουλεύουν, θα παίξουν. Βρίσκονται σε μια κατάσταση όμως πλέον που δεν εξαρτάται από αυτές και προσπαθούν να επιβιώσουν σε αυτό. Δεν γνωρίζω τέλεια όλα τα πρωτόκολλα, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να μπορεί να παίζει η Α1 Ανδρών και να μην μπορεί να παίζει η Α1 Γυναικών. Το ίδιο ισχύει και για την Α2 Ανδρών, αλλά και άλλες κατηγορίες. Δηλαδή δεν στέκουν κάποια πράγματα. Δεν έχουμε και ένα σωματείο».

Η ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ 7ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ

-Οι λοιμωξιολόγοι έχουν δώσει το «πράσινο φως» για την επανέναρξη του πρωταθλήματος της Α1 Γυναικών στις 7 Μαρτίου, ωστόσο το τοπίο παραμένει «θολό». Εσύ πιστεύεις ότι υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για την επιστροφή στην αγωνιστική δράση αυτή τη στιγμή;

«Δεν το γνωρίζω. Κάποιες ομάδες θέλουν να ξεκινήσουν, κάποιες ομάδες όχι και μάλιστα τους βολεύει για να μην πληρώνουν και βάζουν άλλα πράγματα σαν εμπόδια. Ξέρω μόνο ότι το καλοκαίρι υπάρχει μια διοργάνωση που πρέπει να παίξει η Εθνική ομάδα και πάλι καλά που πέρασαν τα κορίτσια, γιατί αλλιώς δεν θα ξεκινούσε καθόλου το πρωτάθλημα. Έτσι όμως έχουν δημιουργήσει κάποια συνθήκη, κάποια πίεση για επανέναρξη, διότι υπάρχουν αγώνες μπροστά τους το καλοκαίρι. Οπότε «ανάγκασαν» λίγο τη διαδικασία να πάει προς το μέρος τους. Τώρα πόσοι και ποιοι θα κατέβουν για το πρωτάθλημα δεν το ξέρω. Είναι μια παρακμή, που δεν μπορεί να βρεθεί μια κοινή γραμμή. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Το μόνο που καταλαβαίνω είναι ότι συνολικά δεν τους ενδιαφέρει το μπάσκετ. Τους ενδιαφέρει το πώς θα γλιτώσουν λεφτά, πώς θα περάσει η χρονιά χωρίς να έχουν πληρώσει κάτι, παρά μόνο έναν μήνα. Αν τους ένοιαζε πραγματικά το μπάσκετ και ο χώρος θα αντιδρούσαν όλοι. Τώρα το κάνουν λίγοι. Σίγουρα καταλαβαίνω και τις ομάδες που βρίσκονται στην επαρχία και δεν έχουν καμία στήριξη. Δεν τους βάζω όλους στο ίδιο «καζάνι». Υπάρχουν όντως πραγματικές δυσκολίες, αλλά δεν είμαι ο άνθρωπος που θα λύσει τα προβλήματα των άλλων. Θα έπρεπε να υπήρχε στο «τραπέζι» το «πώς θα καταφέρουμε να παίξουμε» και όχι το «δεν μπορώ να παίξω» σαν πρώτο θέμα και μετά ας βρεθεί μια λύση. Είναι όμως απαράδεκτο για δεύτερη χρονιά να μην τελειώσει το πρωτάθλημα. Οπότε με την Εθνική ομάδα να έχει αγώνες μπροστά της, πρέπει να βρεθεί μια λύση για να καταφέρουν να παίξουν τα κορίτσια».

Η ΣΚΛΗΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ

-Κλείνοντας, θα θέλαμε να περάσεις ένα μήνυμα προς όλες τις νέες αθλήτριες στο χώρο του μπάσκετ

«Πιστεύω και ελπίζω πως η πανδημία θα περάσει κάποια στιγμή. Δεν υπάρχει «μαγική συνταγή» στις νέες αθλήτριες για αυτό το πράγμα. Όσο το αγαπάς και δουλεύεις για αυτό, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξεχωρίσεις. Είναι δίκαιος ο χώρος και υπάρχει αξιοκρατία. Πόσες φορές θα «πέσεις σε προπονητή που δεν σε πάει»; Στην Ελλάδα δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, άμα είσαι καλή, θα παίξεις. Δεν υπάρχει τόσο μεγάλος ανταγωνισμός όσο το ανδρικό μπάσκετ. Στις γυναίκες δηλαδή όσα κορίτσια έχουν καταφέρει πράγματα, είναι γιατί το άξιζαν, όχι γιατί υπήρχαν γνωριμίες και «σπρώξιμο». Ήταν άξιες όλες όσες διακρίθηκαν και συνεχίζουν να το κάνουν, οπότε ελπίζω τα νέα παιδιά, επειδή βρίσκονται και σε μια δύσκολη εποχή που έχουν πολλά ερεθίσματα γύρω τους, πολλούς αντιπερισπασμούς γύρω τους, χάνουν λίγο την ουσία και ασχολούνται με πράγματα που δεν θα έπρεπε, ενώ θα έπρεπε να μπαίνουν μέσα στο γήπεδο και να κάνουν προπόνηση και να δουλεύουν συνεχώς, χωρίς να μένουν στάσιμες. Οπότε, «κάτω το κεφάλι», είμαι υπέρ της μετριοπάθειας, δεν χρειάζονται μεγάλες δηλώσεις και μόνο δουλειά και αγάπη για το άθλημα. Όποιος τα κάνει αυτά, πιστεύω πραγματικά ότι θα καταφέρει να φτάσει στους στόχους του».

www.basketblog.gr